Σαν να έβλεπα ταινία απ’ την ανάποδη

                       Σαν να έβλεπα ταινία απ’ την ανάποδη

Δεν υπήρ­ξε επό­με­νη φο­ρά. Ξύ­πνη­σε με ένα προ­αί­σθη­μα ότι εί­χε βγει σε αδιέ­ξο­δο και πρέ­πει να κά­νει πί­σω ολο­τα­χώς. Ήξε­ρε ότι εί­χε χά­σει την αί­σθη­ση του χρό­νου, που ήταν θέ­μα, για­τί πώς διέ­κρι­νε; πώς ήξε­ρε ό,τι ήξε­ρε; Όταν κοι­τού­σε το πο­τά­μι από το πα­ρά­θυ­ρο θε­ω­ρού­σε ότι ήταν πρωί. Αν­θρώ­πους δεν έβλε­πε. Φο­βό­ταν να κλεί­σει τα μά­τια για­τί πά­λι θα έβλε­πε το σκο­τει­νό γρα­φείο με τις επι­τα­γές. Θα μπο­ρού­σα­με να μι­λή­σου­με για χρέη –έτσι κι αλ­λιώς ο κά­θε άν­θρω­πος χρω­στά­ει– αλ­λά ού­τε χρή­μα­τα έβλε­πε, ού­τε μέλ­λον. Ίσως τον τρό­μα­ζε η επα­νά­λη­ψη – το σκο­τει­νό γρα­φείο ήταν ένα ση­μείο διά­κρι­σης που του επέ­τρε­πε να δει δια­φο­ρε­τι­κά το πο­τά­μι αλ­λά και το υπό­λοι­πο σπί­τι. Στο δι­πλα­νό δω­μά­τιο την άκου­σε να ξυ­πνά­ει. Πό­σες μέ­ρες εί­χαν πε­ρά­σει; Όταν τη βρή­κε στον δρό­μο εί­χαν πε­ρά­σει χρό­νια και δεν θυ­μό­ταν καν. «Σου έχει μεί­νει κα­θό­λου από εκεί­νη την Σο­φία;» Άνοι­ξε το συρ­τά­ρι του γρα­φεί­ου κι έβγα­λε την πα­λιά κα­σε­τί­να με τα ερ­γα­λεία. Απο­φά­σι­σαν ότι θα σνι­φά­ρου­νε ταυ­τό­χρο­να για να φύ­γου­νε μα­ζί. Σε εκεί­νο το ση­μείο γύ­ρι­σε ο δια­κό­πτης κι αφέ­θη­κα στο σκο­τά­δι. Σαν να έβλε­πα ται­νία απ’ την ανά­πο­δη. «Την επό­με­νη φο­ρά θα σου δεί­ξω το ροζ πι­πέ­ρι». Ανα­ρω­τή­θη­κα τι ακρι­βώς εν­νο­ού­σε. Έτρε­χε αί­μα από την μύ­τη της κα­θώς έγει­ρε. Από το πα­ρά­θυ­ρο εί­δα τους νο­σο­κό­μους με πλα­στι­κές στο­λές και προ­με­τω­πί­δες να την φορ­τώ­νουν αστρα­πιαία στο ασθε­νο­φό­ρο.

-----------
https://www.hartismag.gr/hartis-18/pyxides/mikrh-klimaka-elenh-giannatoy-staohs-goyrgoyrhs-staohs-intzes-xristos-kyorewths

Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση:
«την επόμενη θα σου δείξω το ροζ πιπέρι».

με ευχαριστίες στην Δήμητρα Χριστοδούλου