Robert Creeley
Something Κάτι
I approach with such Πλησιάζω με προσοχή
a careful tremor, always σιγοτρέμοντας, πάντα
I feel the finally foolish αισθάνομαι την τελικά ανόητη
question of how it is, ερώτηση του πώς, εντέλει,
then, supposed to be felt, κάτι πρόκειται να γίνει αισθητό
and by whom. I remember και από ποιόν. Θυμάμαι
once in a rented room on κάποτε σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο
27th street, the woman I loved στην 27η Οδό, την γυναίκα που τότε
then, literally, after we αγαπούσα, κυριολεκτικά, μετά
had made love on the large που κάναμε έρωτα στο μεγάλο
bed sitting across from κρεβάτι απέναντι
a basin with two faucets, she από τον νιπτήρα με τις δύο βρύσες,
had to pee but was nervous, να θέλει να κατουρήσει, αγχωμένη
embarrassed I suppose I γιατί ντρεπόταν, υποθέτω, που
would watch her who had but θα την κοιτούσα, η ίδια που μόλις
a moment ago been completely πριν ένα λεπτό ήταν τελείως
open to me, naked, on ανοιχτή στα χέρια μου, γυμνή,
the same bed. Squatting, her μαζί μου στο κρεβάτι. Σκυμμένη,
head reflected in the mirror, το κεφάλι της να αντανακλάται
the hair dark there, the στον καθρέφτη, τα σκούρα μαλλιά της εκεί,
full of her face, the shoulders, το σύνολο του προσώπου, οι ώμοι,
sat spread-legged, turned on να κάθεται με ανοιχτά τα πόδια, να ανοίγει
one faucet and shyly pissed. What την βρύση, να κατουρά ντροπαλά. Τι
love might learn from such a sight. μπορεί ο έρωτας να μάθει από τέτοια εικόνα