Υπό κλοπή
Όταν αποφάσισαν υπέρ του, γνώριζαν ότι ήταν ωτακουστής, ίσως ο καλύτερος στο είδος του. Τον προσέλαβαν επειδή ασκούσε την τέχνη του σχεδόν ψυχαναγκαστικά, με κάθε άλλο παρά απροσδόκητο άγχος. Για να τον προσλάβουν, συγκέντρωσαν υπό την κατοχή τους ένα μακρόχρονο αρχείο για το τι ακριβώς είχε συμβεί και τι θα συνέβαινε τώρα. Αυτή ήταν μεν δική τους επιτυχία, αλλά εν γνώσει τους την απέδωσαν στις ανώτερες δυνάμεις του (στις οποίες εξάλλου οφειλόταν και ο ψυχαναγκασμός του). Ποτέ δεν αμφισβήτησαν τις εκθέσεις του, κρατώντας ως αποκλειστικό προνόμιο την ανακούφιση που ένιωθαν όταν εκεί έβρισκαν να αντανακλάται το δικό τους έργο. Έτσι, απέδιδαν ελεύθερα στον ωτακουστή τη βεβαιότητα μιας αποκλειστικής ταυτότητας. Δηλαδή, με τα δικά τους λόγια, τον εξέδιδαν ως είδος. Από το έργο του σταχυολογούσαν καθετί που θεωρούσαν πιθανό, χρησιμοποιώντας όμως δικές τους λέξεις για να το περιγράψουν. Ως εκ τούτου τον εκμεταλλεύονταν σαν πρωταρχική πηγή, παρότι υπήρξαν, κατ’ όνομα τουλάχιστον, οι πρόγονοί του. Φυσικά, ως πρόγονοι παρέμεναν αδιάφοροι για το αληθινό συναίσθημα του συγκεκριμένου ψυχαναγκασμού του –το πέος ως αυτί–, απωθώντας και την ελάχιστη δυνατότητα να αναπαραστήσουν μια δική τους εκδοχή των πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά τα εμπόδια, ο ωτακουστής ανήλθε στις πιο διακεκριμένες θέσεις. Μετά από επτά χρόνια οι εκθέσεις του άρχισαν να αραιώνουν. Κυκλοφόρησε μια φήμη ότι είχε μεταφέρει όλα του τα υπάρχοντα στο γραφείο, περνώντας σχεδόν όλο του τον χρόνο παίζοντας με ολοένα πιο πειραματικές τεχνολογίες ακρόασης. Μετά από πολλές εσωτερικές διαφωνίες, οι πρόγονοί του μετέφεραν το γραφείο συσκέψεων σε ένα δωμάτιο ακριβώς δίπλα στο δικό του. Εκεί βρισκόντουσαν σε τακτικές συνελεύσεις στις οποίες εξέφραζαν τις πιο κρυφές και απωθημένες προσωπικές και επαγγελματικές τους φαντασιώσεις, νιώθοντας τη δικαίωση που έφερνε στον νου τους ένα αόρατα παρόν σχολαστικό αυτί. Σιγά σιγά έπαψε να συμβαίνει κάτι καινούργιο. Ένας ένας οι πρόγονοι, αργά ή γρήγορα, άρχισαν να βγαίνουν σε σύνταξη ή να πεθαίνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις απλώς χάθηκαν σαν σκιές στο σκοτάδι μιας ιστορικής ανωνυμίας, απορροφημένοι από το γιγαντιαίο σύστημα που με ιδιαίτερη αίσθηση καθήκοντος οι ίδιοι υπηρετούσαν. Ο ωτακουστής δεν βρέθηκε ποτέ. Επανειλημμένες παραβιάσεις του γραφείου του ή των προσωπικών του χώρων αδιάκριτα απέφεραν την κληρονομιά μιας μαγνητικής ταινίας, η οποία επέτρεψε στην υπόθεσή του –που αλλιώς θα ήταν κοινή– να αξίζει τις λέξεις αυτής της σελίδας. Βρέθηκε επίσης ένα σημείωμα με προχειρογραμμένες οδηγίες που έδειχναν τον δρόμο προς το ανέφικτο. Η ταινία κάποια στιγμή εκλάπη, στο πλαίσιο ενός αποτυχημένου πλειστηριασμού, και αργότερα φαίνεται να πουλήθηκε με αντάλλαγμα κάποιο πολύτιμο εμπόρευμα αγνώστου αξίας. Το περιεχόμενό της αργότερα δημοσιεύτηκε με σχετική επιτυχία υπό τον εξόχως παραπλανητικό τίτλο, The Closing of the American Mind.