Η ψυχή περνάει, το σώμα μένει
(από το βιβλίο Εισαγωγή στη Φυσική)
VI
Καταστάλαγμα είμαι, γυναίκα. Το δάκρυ
στην άκρη του κόσμου. Καρδιοχτύπι
της θάλασσας, ποιο μάνταλο αρκεί;
Μιλούν για άνθος αιώνιον, ποθούν
το άυλο φως που όλα τα σβήνει,
στου χρόνου τη ράχη να στήσουν
το τραγικό τους ξέφωτο, μα ξεψυχούν
μπροστά στο σώμα μιας γυναίκας,
το διάτρητο σώμα
που το φυσάει ακέραιος ο χρόνος.
Μιλούν μα, άγγελέ μου, ξεψυχούν,
ψυχή ξερνούν οι μεθυσμένοι
απ' τα τερτίπια των λέξεων, οι άμοιροι
του Είναι που ψάχνουν
και με ξεχνούν που είμαι εγώ σκιά των ασωμάτων
κραυγή των άμουσων
σφυγμών τους. Για δες, πίσω από ένα παράθυρο
μικρό χορεύω χωρίς λόγο.
Είμαι το χύμα, το ευτελές, το άκεντρο.
Είμαι εγώ το σπέρμα σου μακάριε, γιατί εσύ
δεν έχεις σώμα.
Και ο χορός δεν έχει μέλλον.
Είναι παρών στις χαραμάδες.