Το Κέντρο Ελληνικής και Αραβικής Λογοτεχνίας και Πολιτισμού (Κ.Ελ.Α.Λ.Π.) της CulturePolis συνεχίζοντας το 2021 τον κύκλο των συναντήσεων με Έλληνες και Άραβες δημιουργούς πραγματοποίησε με επιτυχία την 2η συνάντηση ποιητών με τίτλο «Από άλλο τόπο», η οποία πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά στις 29 Ιανουαρίου 2021, ώρα 18:30 (ώρα Ελλάδας). Συμμετείχαν Έλληνες και Άραβες ποιητές της Διασποράς, ποιητές που γράφουν ή έγραψαν ποίηση στη μητρική τους γλώσσα ενώ ζουν ή έζησαν μακριά από τον τόπο τους.
مركز الثقافة والأدب اليوناني والعربي (Κ.Ελ.Α.Λ.Π.) التابع لمؤسسة CulturePolis يستمر في عام 2021 سلسلة اللقاءات بين المبدعين اليونانين والعرب ويسعده أن يدعوكم إلى الملتقى الثاني للشعراء بعنوان "من مكان آخر"، والذي تحدد موعده في 29 من شهر يناير الجاري في تمام الساعة السادسة بتوقيت اليونان. يشارك في هذا الملتقى شعراء الشتات/ المهجر من اليونانين والعرب، شعراء كتبوا أو يكتبون بلغتهم الأم بينما يعيشون بعيدًا عن أوطانهم.
The Center of Greek and Arabic Literature and Culture (K.EL.A.L.P.) of CulturePolis continuing in 2021 the cycle of meetings with Greek and Arab writers successfully organized the 2nd meeting of poets under the title "From another place", which took place online on 29 January 2021, time 18:30 (Greek time). The participants were Greek and Arab poets of the Diaspora, poets who write or have written poetry in their mother tongue while living far from their homeland.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κείμενο παρουσίασης
Είναι σχεδόν κλισέ να λέει κανείς ότι στην ξενιτειά η μητρική σου γλώσσα γίνεται σπίτι σου. Ισχύει βέβαια, αλλά όχι από μόνη της. Η γλώσσα ταξιδεύει χωρίς τους ανθρώπους. Έχει δικά της μονοπάτια και στροφές. Όταν στα ταξίδια της την πλοηγούν οι ποιητές, καλό είναι να αναγνωρίζουν ότι αν δεν την φροντίσουν θα τους φύγει.
Από μικρό παιδί αγάπησα ξένα μέρη. Στην αρχή λόγω της ίδιας της λογοτεχνίας. Τα ξένα τα έμαθα από τα βιβλία που άφθονα μου χάριζε η μητέρα μου. Ξένα ονόματα, ξένα τοπία, ξένες ιστορίες – άγνωστες, αλλόκοτες, συναρπαστικές. Γι αυτό λάτρεψα τα βιβλία. Γιατί με άρπαζαν και με τράβαγαν αλλού. Όταν, μεγαλώνοντας, ανακάλυψα ότι λάτρευα τα ταξίδια, ότι ζητούσα συνεχώς να βρίσκομαι εν μέσω ανθρώπων που δεν με ήξεραν, σε δρόμους που πρωτοβάδιζα χωρίς να ξέρω που οδηγούν, ανάμεσα σε πλήθη αγνώστων και ακατανόητων, κατάλαβα ότι έτσι ξαναζούσα μέσα στα όνειρα των βιβλίων που διάβαζα όταν ήμουν παιδί.
Κάποια στιγμή, μικρός ακόμη στην Αθήνα του ΄60, έμαθα επίσης ότι στα ξένα όντως είχα γεννηθεί και δη στο Χόλυγουντ, στο κατ’ εξοχήν μέρος που μόνο ξένοι κατέληγαν για να κατασκευάσουν όνειρα τα οποία μετά διέσπειραν ανά την υφήλιο. Μεγαλώνοντας, αυτή η ξένη ρίζα της ονειροπλασίας σφάλισε το μονοπάτι της ζωής μου – την αγάπη μου για τις τέχνες: την μουσική, την σκέψη, τις εικόνες, την ποίηση. Από νωρίς ήρθαν και άλλες γλώσσες, οι οποίες παραδόξως έπαψαν να είναι ξένες, ίσως γιατί η γλώσσα που μου έμαθε η μητέρα μου δεν ήταν παρά μια πύλη μέσα από την οποία πέρναγα διαρκώς χωρίς να χάνομαι.
Εδώ και δεκαετίες γράφω διαρκώς σε δύο γλώσσες ταυτόχρονα και μεταφράζω πέρα δώθε σε τέσσερις. Όμως, ποίηση σπανίως γράφω στα αγγλικά. Ενδεχομένως να είναι επειδή έτσι δημιουργώ μια διαρκή αποξένωση ως προς το ότι με περιβάλλει ένας αγγλόφωνος χώρος. Δεν νομίζω να γράφω ποίηση στα ελληνικά επειδή τα ελληνικά είναι η μητρική μου γλώσσα, αν και η μακαρίτισσα η μητέρα μου θα διαφωνούσε. Δικαίως.
Γεγονός είναι ότι τα ελληνικά είναι εντέλει η γλώσσα των παιγνίων, όχι τα μαθηματικά. Και επειδή η ποίηση είναι πάντα ένα παιγνίδι και τα παιγνίδια, όπως και τα βιβλία (αλλά κι αυτά, τι παιγνίδια!), τα έμαθα μικρός, μαθαίνοντας ταυτόχρονα ελληνικά, έχω την τύχη να βρίσκομαι έτσι διαρκώς σε ένα μαγικό κόσμο όπου και το άγνωστο και το αδύνατο ακόμη να μπορεί καταγράφεται έστω κι αν παραμένει ασαφές – όπως στα μαθηματικά.
Μέσα σε αυτή την γνώριμη ασάφεια, η ποίηση είναι γνώση – κατ’ ουσίαν, πάντα ανά-γνωση, αναδίπλωση της κάθε γνωριμίας με το ξένο, που γίνεται καθημερινά στην ζωή, σε μια διαδικασία που δεν τελειώνει. Ακριβώς όπως και η κάθε λέξη δεν τελειώνει, ακόμη κι όταν τις στριμώχνουμε σε στίχους ελπίζοντας πως έτσι θα καταγραφούν επ’ άπειρον, σαν τις σπηλαιογραφίες στο Λασκώ.
Στο τέλος, δεν μαθαίνουμε ποτέ. Απλά, γνωρίζουμε. Και ευτυχώς το άγνωστο στον κόσμο επίσης δεν τελειώνει, οπότε όσες γνωριμίες και να κάνουμε παραμένουμε μόνοι ενώπιον των γλωσσών. Εκτός από τον έρωτα – εκεί, όντως, μαθαίνουμε την ποίηση των άλλων, όπου το ξένο και το οικείο γίνονται ένα και το αυτό.
ΣΓ