[Ομίλία σε συνάντηση που οργανώθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων ως διαμαρτυρία για την θανατική ποινή εναντίον του Παλαιστίνιου ποιητή Ασράφ Φαγιάντ]
http://chronosmag.eu/index.php/s-ggs-fs.html
έκφραση και ζωή
------------
Ένα πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε –ή μάλλον να κρατάμε στον νου μας ενώ σκεφτόμαστε και συζητάμε– είναι το ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό τη σκιά του θανάτου. Ένας άνθρωπος, ο οποίος τυχαίνει να είναι ποιητής κατά τα δεδομένα του κόσμου γιατί επέλεξε να είναι ποιητής κατά τα δικά του δεδομένα και με τις δικές του επιταγές, αντιμετωπίζει τον επικείμενο θάνατο του εξαιτίας της ποίησης του.
Λέω «επικείμενο» γιατί, κακά τα ψέματα, ό,τι και να πούμε, ό,τι και να συμβεί σε τόσες χώρες του κόσμου ως εκδήλωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης, είναι ζήτημα να καταφέρει να ανατρέψει την αμείλικτη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο νεαρός Άσραφ Φαγιάντ. Μακάρι να διαψευστώ. Αλλά, ομολογώ, δεν μου φεύγει από το μυαλό η εικόνα ενός ανθρώπου για τον οποίον ο θάνατος έχει καταστεί άμεσο παρόν.
Το λέω αυτό και το μοιράζομαι μαζί σας γιατί δεν θέλω να μπούμε σε συζητήσεις ιδεών και θεματικών έτσι αφηρημένα, όσο σημαντικά και γενικότερης εμβέλειας να είναι αυτά τα θέματα – όπως είναι βέβαια το θέμα της ελευθερίας της έκφρασης. Η δυσκολία μου να συντάξω κάποιο κείμενο για την αποψινή μας εκδήλωση –η αμηχανία μου– οφείλεται ακριβώς σε αυτή τη σκέψη, αυτή την εικόνα, ενός ανθρώπου καταδικασμένου σε θάνατο χωρίς δυνατότητα ανατροπής, μια εικόνα που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου.
* * * * *
Το δεύτερο πράγμα που θα έλεγα συνοπτικά είναι το εξής:
Παρότι η κατηγορία εναντίον του ΑΦ, που επιφέρει την ποινή του θανάτου, είναι θρησκευτική και λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα πλαίσιο θρησκευτικού νόμου –θυμάστε η κατηγορία, σύμφωνα με το Human Rights Watch, είναι αποστασία από τον δρόμο του Θεού λόγω βλασφημίας, η οποία στη Σαουδική Αραβία τιμωρείται με αποκεφαλισμό– το όλο πλέγμα κατηγορίας-δίκης-απόφασης είναι παντελώς πολιτικό.
Λέω, βέβαια, το αυτονόητο. Δεν νομίζω κανείς να διαφωνεί. Δεν αρνούμαι το θρησκευτικό πλαίσιο. Απλά υπενθυμίζω ότι όταν οτιδήποτε θρησκευτικό ξεφεύγει του χώρου της λατρείας και εμπλέκεται σε χώρο νόμου και δικαίου και συνεπώς αποτελεί βάση άσκησης εξουσίας, τότε γίνεται πολιτικό. Από αυτή την άποψη, οι θρησκευτικές παράμετροι της υπόθεσης δεν με ενδιαφέρουν.
Προφανώς, καθότι οι κυβερνώντες ασκούν εξουσία μέσα σε θρησκευτικό πλαίσιο, έχουν κάθε δικαίωμα να απαγγείλουν κατηγορίες παράβασης θρησκευτικών πρακτικών. Αλλά, κάνοντάς το ασκούν πολιτική, όπως πολιτική άσκησε και ο κατηγορούμενος ΑΦ (είτε το σκέφτηκε έτσι είτε όχι, δεν έχει σημασία), όταν χρησιμοποίησε την πένα του για να στηλιτεύσει κάποιες πρακτικές αδικίας –καθόλου θρηκευτικής, αλλά καθαρά κοινωνικής– στη Σαουδική Αραβία. Ο ΑΦ, λοιπόν, είναι πολιτικός κρατούμενος και αντιμετωπίζει την εκτέλεση όπως έχει συμβεί σε εκατομμύρια ανθρώπους στην ιστορία των κοινωνιών.
Γι αυτό είμαστε εδώ. Για να εκδηλώσουμε τη διαμαρτυρία μας και την αλληλεγγύη μας προς έναν πολιτικό κρατούμενο.
Δεν χρειάζεται, βέβαια, να υπενθυμίσω πόσες φορές ποιητές έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση του πολιτικού κρατουμένου και, μάλιστα, καταδικασμένου εις θάνατον. Θυμάμαι ενδεικτικά το όνομα του Benjamin Moloise, επειδή για αυτόν είχα γράψει ένα ποίημα προ τριαντακονταετίας – Νοτιοαφρικανός ποιητής, ο οποίος απαγχονίστηκε στη Πρετόρια το 1985, εν μέσω παγκοσμίας κατακραυγής, όπως τώρα, και ο οποίος φέρεται να έγραψε τη μέρα της εκτέλεσης του το εξής: «Τη θύελλα της καταπίεσης θα ακολουθήσει / η βροχή του αίματός μου. / Είμαι περήφανος που χάρισα την ζωή μου / τη μοναχική δική μου ζωή.»
Αυτοί οι ποιητές που γράφουν επί ποινή θανάτου ξέρουν να πεθαίνουν – ξέρουν ότι την ποίησή τους δεν μπορεί να την εξαφανίσει καμία εξουσία η οποία κατά τα άλλα καταφέρνει να εξοντώσει την ανθρώπινη ύπαρξή τους.
Σε αυτό θα επανέλθω, γιατί είναι νομίζω η ουσία της υπόθεσης – μιας οδυνηρής, πράγματι, υπόθεσης.
* * * * *
Μου ζητήθηκε να μιλήσω γενικότερα για «την ελευθερίας της έκφρασης». Σημειώστε ότι στα ελληνικά έχει επικρατήσει η γαλλική φράση, όπως αναδύεται μέσα από την Γαλλική Επανάσταση και όχι η αμερικανική φράση «ελευθερία του λόγου». Επειδή μιλάμε για έναν ποιητή θα ταίριαζε η δεύτερη, αλλά νομίζω ότι δεν είναι θέμα απλώς και μόνο λέξεων αλλά και πρακτικών, όχι μόνο ρητού λόγου αλλά και θέσεων ή πράξεων που ενδέχεται να παραμένουν υπόρρητες.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που επισημαίνω το γαλλικό υπόβαθρο. Κυρίως μετά τα γεγονότα του περιοδικού Charlie Hebdo ξέσπασε στη Γαλλία μια εκκωφαντική διαμάχη μεταξύ δύο στρατοπέδων: της «βλασφημίας» εναντίον της «ελευθερίας της έκφρασης». Οι μεν θεώρησαν ότι το περιοδικό καταπάτησε βασικά δικαιώματα της ελευθερίας της θρησκείας στηλιτεύοντας και λοιδωρώντας την ιερότητα του Προφήτη Μωάμεθ και οι δε θεώρησαν ότι, ως αντίποινα, οι δολοφόνοι των συγγραφέων του περιοδικού καταπάτησαν τα βασικά δικαιώματα της ελευθερίας της έκφρασης που αφορούν κάθε Γάλλο πολίτη (σημ. οι επιθέσεις έγιναν απο Μουσουλμάνους Γάλλους πολίτες).
Θα πρέπει να σας πω –έχοντας γράψει εκτενώς για το θέμα– ότι θεωρώ αυτό το δίπολο σχήμα αστόχαστο και παραπλανητικό. Κατ’ ουσίαν, σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η κατηγορία της βλασφημίας δεν μπορεί να συντηρηθεί ώς καθαρά θρησκευτική κατηγορία. Πρόκειται για πράξη κοινωνικής βίας, με όπλο τον λόγο κυριολεκτικά, όπως το λέει και η λέξη. Νομίζω, είναι δύσκολο να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ότι γίνονται αντικείμενα βίας, ότι βλάπτονται, όταν θίγεται κάτι το οποίο γι αυτούς είναι ιερό.
Αλλά, το πιο σημαντικό είναι –στην προκειμένη περίπτωση, τη γαλλική– να καταλάβουμε ότι η βία που ασκείται πάνω τους –μέσω του λόγου, μέσω της έκφρασης– δεν είναι θρησκευτική (άσχετα αν έτσι την θεωρούν αυτοί) αλλά ρατσιστική. Το σκίτσο του Μωάμεθ ως τρομοκράτη, με τη βόμβα στο τουρμπάνι του, κουβαλάει μέσα του το σύνολο της σημειωτικής του Άραβα ως τρομοκράτη, με όλη την ιστορία του Οριενταλισμού που την διέπει, όπως ο μεγάλος Παλαιστίνιος στοχαστής Έντουαρντ Σαΐντ δεν κουράστηκε να επισημαίνει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Οπότε, πρέπει να αναστοχαστούμε πάλι την έννοια της «ελευθερίας της έκφρασης», όταν εν ονόματί της πραγματοποιείται μια πράξη λεκτικής ή εικονογραφικής βίας που αφαιρεί τη δυνατότητα του άλλου να νιώθει ελεύθερος ως προς τις αξίες του. Το πρόβλημα της βλασφημίας, λοιπόν, ανήκει στις παραμέτρους της «ελευθερίας της έκφρασης», δεν είναι αντίθετο της. Τίθεται ως ερώτημα: μπορεί κανείς, μέσα στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης, να ασκήσει ρατσιστική βία; να παράγει έναν λόγο μίσους προς κάποιον άλλον;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια –για τη Γαλλία μιλάω ακόμα, σε σχέση μάλιστα με τα γεγονότα του Νοεμβρίου– το ψευδεπίγραφο δίπολο «βλασφημία»/«ελευθερία της έκφρασης» υπόκειται στην ισχύ της ιστορίας της αποικιοκρατίας, η οποία ακόμα επηρεάζει τις τύχες της γαλλικής κοινωνίας. Κι εδώ, δηλαδή, το θρησκευτικό στοιχείο δεν είναι παρά ένα προσωπείο του πολιτικού. Με τον καινούργιο δε νόμο εναντίον του τζιχαντισμού, η Γαλλία –όπως και η Αμερική του Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου– καταλύει και επισήμως τα συνταγματικά της θεμέλια περί της ελευθερίας της έκφρασης. Στρέφεται, δηλαδή, εναντίον του εαυτού της.
Το όλο θέμα είναι περίπλοκο – και το αναφέρω εδώ ενδεικτικά για να θέσω την «ελευθερία της έκφρασης» ως πεδίο προβληματισμού, όχι ως κάτι αυτονόητο. Ως πεδίο το οποίο χρειάζεται διαρκή διερώτηση και ανάκριση κι όχι ως κάτι που ισχύει σαν τελευταία λέξη. Η ελευθερία της έκφρασης ανήκει στην πολιτική, όχι στην ηθική.
* * * * *
Επανέρχομαι, όμως, στο θέμα μας και καταλήγω:
Προφανώς, η Σαουδική Αραβία δεν είναι Γαλλία του Διαφωτισμού. Δεν υπάρχει «ελευθερία της έκφρασης» ούτε καν ως έννοια, ποσώς δε νόμος. Υπάρχει μια κλασική μοναρχία που νομοθετεί ως τέτοια, χρησιμοποιώντας τη θρησκεία ως νομικό πέπλο που καλύπτει αυτήν ακριβώς τη μοναρχική πολιτική.
Σε αυτή τη συγκεκριμένη πολιτική διάσταση είναι αδύνατον να σκεφτεί κανείς πως το Κοράνι δεν είναι παρά ένα εξαίσιο ποιητικό έργο, πάνω στη γλώσσα του οποίου έχουν κτιστεί κορυφαίες ποιητικές παραδόσεις αιώνων. Αν ήταν έτσι, τότε ο ποιητής ΑΦ δεν θα ήταν πολιτικός κρατούμενος, και θα κρινόταν μόνο βάσει ποιητικής δίκης. Γι αυτό και πιστεύω πως είναι λίγες οι πιθανότητες να εισακουστούν οι παγκόσμιες εκδηλώσεις ποιητών. Οι δικές μας πολιτικές βρίσκονται σε άλλη διάσταση – δυστυχώς.
Όμως, η ποίηση του ΑΦ ξεφεύγει της οιασδήποτε πολιτικής εξουσίας και γι αυτό, νομίζω, αξίζει να στραφούμε σε αυτήν χωρίς περαιτέρω σχολιασμούς.
Παραθέτω ένα ποίημα, πολύ επίκαιρο και για τις δικές μας καταστάσεις, το οποίο φέρνει στην επιφάνεια κι ένα επιπλέον στοιχείο το οποίο παίζει ρόλο στην υπόθεση και το οποίο αξίζει να συζήτήσουμε: το γεγονός ότι ο ΑΦ είναι Παλαιστίνιος, δηλαδή, άνθρωπος κατ’ εξοχήν άπατρις, πρόσφυγας και μάλιστα πρόσφυγας από μια κοινωνία που θεωρείται ότι δεν υπάρχει στον παγκόσμιο χάρτη – όπως λέει ο ίδιος, με το τίτλο του ποιήματος: «Ο τελευταίος της σειράς απόγονος των προσφύγων».
Ashraf Fayadh: The Last of the Line of Refugee Descendants
Translated into GREEK by Yiorgos Chouliaras (From a translation into English by Jonathan Wright)
Άσραφ Φαγιάντ
Ο τελευταίος της σειράς των απογόνων των προσφύγων
Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Χουλιάρας
Προκαλείς δυσπεψία σε όλο τον κόσμο και μερικά άλλα προβλήματα.
Μην αναγκάζεις το έδαφος να κάνει εμετό
Και μείνε κοντά του, πολύ κοντά του.
Ένα κάταγμα που δεν θεραπεύεται.
Ένα κλάσμα που δεν επιλύεται
Ούτε προστίθεται στους άλλους αριθμούς.
Γιατί δημιουργείς κάποια σύγχυση στις παγκόσμιες στατιστικές.
Να είσαι πρόσφυγας σημαίνει να στέκεσαι στο τέλος της ουράς
Για να σου δώσουν ένα κλάσμα μιας χώρας.
Ο παππούς σου συνήθιζε να στέκεται χωρίς να ξέρει για ποιον λόγο.
Και το κλάσμα είσαι εσύ.
Η χώρα: μια ταυτότητα που βάζεις στο πορτοφόλι με τα λεφτά σου.
Τα λεφτά: κομμάτια χαρτί με εικόνες ηγετών.
Εικόνες: παίρνουν τη θέση σου μέχρι να επιστρέψεις.
Επιστροφή: ένα μυθικό ον που εμφανίζεται στις ιστορίες του παππού σου.
Εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο μάθημα.
Το μάθημα σού μεταφέρεται ώστε να μάθεις το δεύτερο μάθημα, που είναι «εσύ
τι σημαίνεις;»
Την Ημέρα της Κρίσης, στέκονται γυμνοί,
Και εσύ κολυμπάς στα απόνερα ραγισμένων σωλήνων αποχέτευσης.
Ξυπόλυτος – που είναι υγιές για τα πόδια
Αλλά ανθυγιεινό για το έδαφος.
Για χάρη σου θα στηθούν εξέδρες και θα οργανωθούν συνέδρια
Και οι εφημερίδες θα γράψουν για εσένα έτσι όπως πρέπει.
Μια νέα φόρμουλα αναπτύχθηκε για την εξάλειψη κάθε δύστροπης βρομιάς
Και μόνον στο μισό κόστος.
Σπεύσε να αγοράσεις τη μισή ποσότητα.
Γιατί η έλλειψη νερού είναι οξύτατη.
Σοβαρές διαπραγματεύσεις
Διεξάγονται ώστε να σου διατεθεί δωρεάν στάχτη για να μην πνιγείς
Χωρίς να επηρεάζεται το δικαίωμα των δέντρων να ζουν στη Γη.
Μάθε πώς να μη χρησιμοποιείς μεμιάς όλη τη στάχτη που σου παρέχεται.
Σου δίδαξαν πώς να ανασηκώνεις το κεφάλι σου
Ώστε να μη μπορείς να δεις τη βρομιά στο έδαφος.
Σου δίδαξαν ότι η μητέρα σου είναι η Γη.
Και ο πατέρας σου;
Τον ψάχνεις για να επιβεβαιώσεις την καταγωγή σου.
Σου δίδαξαν ότι τα δάκρυά σου αποτελούν εξωφρενική απώλεια νερού.
Και το νερό ... όπως ξέρεις!
Αύριο,
Είναι μια καλή ιδέα να απαλλαγούμε από εσένα,
Γιατί η Γη θα φαινόταν καλύτερη χωρίς εσένα.
Τα παιδιά είναι σαν σπουργίτια,
Αλλά δεν χτίζουν φωλιές σε νεκρά δέντρα.
Και η υπηρεσία του ΟΗΕ δεν είναι αρμόδια για δενδροφύτευση.
Χρησιμοποίησε τον εαυτό σου όπως μια κάρτα διαπραγμάτευσης,
Όπως ένα κομμάτι χαρτί με ένα ποίημα πάνω του, ένα κομμάτι χαρτί τουαλέτας,
Ένα κομμάτι χαρτί για να ανάψει η μητέρα σου τον φούρνο
Και να ψήσει ψωμί.
Η πρόβλεψη καιρού:
Ο ήλιος κλινήρης γιατί έχει πυρετό.
Τα κόκκαλα, ντυμένα με σάρκα και έπειτα με δέρμα.
Το δέρμα βρομίζει και βγάζει μια απαίσια μυρουδιά.
Το δέρμα καίγεται και επηρεάζεται από υπερφυσικούς παράγοντες.
Πάρε τον εαυτό σου για παράδειγμα.
Μην εγκαταλείπεις την ελπίδα.
Πάρε θάρρος από την εξορία από την οποία διαφεύγεις!
Πρόκειται για εντατική εκπαίδευση για μια ζωή στην Κόλαση
Και στις σκληρές σου συνθήκες.
Θεέ μου, κάπου στη Γη βρίσκεται η Κόλαση;
Οι προφήτες έχουν συνταξιοδοτηθεί
Οπότε μην περιμένεις κανέναν προφήτη να σταλεί για χάρη σου.
Για χάρη σου, οι παρατηρητές καταθέτουν ημερήσιες αναφορές
Και πληρώνονται υψηλούς μισθούς.
Τα λεφτά είναι πολύ σημαντικά
Προς χάριν μιας αξιοπρεπούς ζωής!
Το φαλάφελ του Αμπού Σαϊντ είναι εκτεθειμένο σε μολύνσεις
Και το ιατρείο ανακοινώνει το τέλος της εκστρατείας εμβολιασμού
Οπότε μην ανησυχείς μήπως μολυνθούν τα παιδιά σου
Εφόσον το ιατρείο παραμένει εκεί.
Ζωντανή κάλυψη των διαδικασιών του διαγωνισμού καλλονής.
Εκείνο το κορίτσι φαίνεται καλή στο μπικίνι της
Και το άλλο έχει μάλλον μεγάλο πισινό.
Έκτακτο δελτίο: Ξαφνική Αύξηση στον Αριθμό Θανάτων
Από το Κάπνισμα.
Ο ήλιος εξακολουθεί να αποτελεί πηγή φωτός
Και τα αστέρια σε κρυφοκοιτάζουν, γιατί η στέγη σου χρειάζεται
Επισκευές.
Καβγάς στον σταθμό ταξί:
«Δεν έχουμε αρκετούς επιβάτες για να φύγουμε ακόμη.»
«Μα η γυναίκα μου είναι έτοιμη να γεννήσει.»
«Είναι η δέκατη γέννα της. Τίποτε δεν έχει μάθει; Υπάρχουν εκθέσεις που προειδοποιούν για τυχαία αύξηση πληθυσμού. Τυχαία – αυτή είναι η λέξη που έψαχνα τόσον καιρό. Ζούμε σε έναν τυχαίο κόσμο. Πολλαπλασιαζόμαστε και τα παιδιά μας στέκονται γυμνά. Πηγές έμπνευσης για κινηματογραφιστές ή για συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης στις συναντήσεις μεγάλων χωρών. Είμαστε μικροί άνθρωποι αλλά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς. Για χάρη μας κτήρια έχουν καταρρεύσει και κάποιοι σιδηροδρομικοί σταθμοί έχουν ανατιναχθεί. Το σίδερο σκουριάζει. Για χάρη μας υπάρχουν πολλά μηνύματα με εικόνες. Είμαστε ηθοποιοί που δεν πληρώνονται. Ο ρόλος μας είναι να στεκόμαστε εξίσου γυμνοί όπως όταν μας γέννησαν οι μανάδες μας, όπως όταν μας γέννησε η Γη, όπως όταν μας γέννησαν τα ενημερωτικά δελτία και οι πολυσέλιδες εκθέσεις και τα χωριά που συνορεύουν με εποικισμούς και τα κλειδιά που κουβαλά ο παππούς μου. Ο φτωχός μου ο παππούς δεν ήξερε ότι είχαν αλλάξει οι κλειδαριές. Παππού μου, μακάρι οι πόρτες που ανοίγουν με ηλεκτρονικές κάρτες να σε βρίζουν και μακάρι τα νερά των λυμάτων που διατρέχουν τον τάφο σου να σε βρίζουν. Μακάρι να σε βρίζει ο ουρανός και χωρίς βροχή. Δεν πειράζει, τα κόκκαλά σου δεν μπορούν να μεγαλώσουν κάτω από το χώμα, οπότε το χώμα είναι ο λόγος που δεν ξαναμεγαλώνουμε.
Παππού, θα πάρω τη θέση σου την Ημέρα της Κρίσης, γιατί τα ιδιωτικά σημεία του σώματός μου δεν αγνοούν την κάμερα.
Επιτρέπεται η φωτογράφιση την Ημέρα της Κρίσης;
Παππού, στέκομαι γυμνός κάθε μέρα χωρίς καμία Κρίση, χωρίς κανείς να χρειάζεται να ξοδέψει το καλό του χαρτί, γιατί έχω σταλεί ως προπομπός. Είμαι το πείραμα της Κόλασης στον πλανήτη Γη.
Της Κόλασης που ετοιμάστηκε για τους πρόσφυγες.
Ashraf Fayadh
The Last of the Line of Refugees Descendants
You give the world indigestion, and some other problems.
Don't force the ground to vomit,
And stay close to it, very close.
A fracture that can't be set.
A fraction that can't be resolved
Or added to the other numbers.
Because you give rise to a certain confusion in global statistics.
Being a refugee means standing at the end of the queue
To get a fraction of a country.
Standing is something your grandfather did, without knowing the reason.
And the fraction is you.
The country: a card you put in your wallet with your money.
Money: pieces of paper with pictures of leaders.
Pictures: they stand in for you until you go back.
Going back: a mythical creature that appears in your grandfather's stories.
Here endeth the first lesson.
The lesson is conveyed to you so that you can learn the second lesson, which is “what do you signify?”
On the Day of Judgment, they stand naked,
And you swim in the spillage from the cracked sewage pipes.
Barefoot – that's healthy for the feet
But unhealthy for the ground.
For your sake we will set up rostrums and hold conferences,
And the newspapers will write about you in the appropriate manner.
A new formula has been developed to eliminate recalcitrant dirt,
And at only half the price.
Hurry to buy up half the amount,
Because the water shortage is very acute.
Serious negotiations
Are underway to provide ashes for free so that you won't choke,
Without affecting the right of trees to live on Earth.
Learn how to avoid using up all your ash allowance in one go.
They taught you how to lift your head up
So that you can't see the dirt on the ground.
They taught you that your mother is the Earth.
And your father?
You're looking for him to confirm your lineage.
They taught you that your tears are an extravagant waste of water.
And water ... as you know!
Tomorrow,
It'll be a good idea to get rid of you,
Because the Earth would look better without you.
Children are like sparrows,
But they don't build nests in dead trees.
And the U.N. agency isn't responsible for planting trees.
Use yourself as a bargaining card,
As a piece of paper with a poem on it, a piece of toilet paper,
A piece of paper for your mother to light the stove
And bake some loaves.
The weather forecast:
The sun is lying in bed because it has a temperature.
The bones, clothed in flesh and then with skin.
The skin gets dirty and gives off a horrible smell.
The skin burns and is affected by supernatural factors.
Take yourself as an example.
Don't give up hope.
Take heart from the exile from which you are fleeing!
This is intensive training for life in Hell
And in your harsh conditions.
My god, is Hell somewhere on Earth?
The prophets have gone into retirement
So don't expect any prophet to be sent your way for your sake.
For your sake, the observers submit daily reports
And are paid high salaries.
How important money is
For the sake of a decent life!
Abu Said's falafel are exposed to contamination
And the dispensary is announcing that the inoculation campaign is ending
So don't worry about your children being contaminated
As long as the dispensary is there.
Live coverage of the proceedings of the beauty contest.
That girl looks good in her bikini,
And that one has rather a large bottom.
Breaking news: Sudden Rise in the Number of Deaths
From Smoking.
The sun is still a source of light
And the stars are peeping in at you, because your roof needs
Repairing.
An argument at the taxi depot:
“We don't have enough passengers to leave yet.”
“But my wife is in labour.”
“This is her tenth pregnancy. Hasn't she learnt anything? There are reports warning of random population growth. Random – that's the word I've been looking for for ages. We're living in a random world. We're multiplying and our children stand naked. Sources of inspiration for film-makers, or for discussion around the table at the G8. We are small people but they can't live without us. For our sake some buildings have fallen down and some railway stations have been blown up. Iron is liable to rust. For our sake there are plenty of picture messages. We are actors who don't get paid. Our role is to stand as naked as when our mothers gave birth to us, as when the Earth gave birth to us, as the news bulletins gave birth to us, and the multi-page reports, and the villages that border on settlements, and the keys my grandfather carries. My poor grandfather, he didn't know that the locks had changed. My grandfather, may the doors that open with digital cards curse you and may the sewage water that runs past your grave curse you. May the sky curse you, and not rain. Never mind, your bones can't grow from under the soil, so the soil is the reason we don't grow again.
Granddad, I'll stand in for you on the Day of Judgment, because my private parts are no strangers to the camera.
Do they allow filming on the Day of Judgment?
Granddad, I stand naked every day without any Judgment, without anyone needing to blow any last trump, because I have been sent on in advance. I am Hell's experiment on the planet Earth.
The Hell that has been prepared for refugees.